داستان آخرین خون آشام

آخرین خون آشام

داستان اول: دگردیسی

خانواده ی اسميت

ساعت شش بعد از ظهر بود. اتومبيل شورلت
قرمز رنگ قديمی يکه و تنها در جاده به پيش می رفت. در دو طرف جاده علف های بلند زيادی روييده بود. سکوت به
ظاهر حکم فرما بود اما چه کسی می دانست چه تعداد از انواع موجودات کوچک در آن علف های بلند زندگی می کنند.

درون اتومبيل فقط يک نفر نشسته بود. يک مرد جوان
بلند قامت با چشمان سبز، پوست روشن، موهای بلند بلوند و صورتی نسبتاً لاغر. کت و شلوار
کهنه ی خود را با کراواتی آبی زينت داده بود و عينکی با فِرِيم نقره ای رنگ بر چشم
داشت. در پشت اتومبيل تعداد زيادی چمدان به چشم می خورد به طوری که هر بيننده ای
به راحتی می توانست حدس بزند كه او به مسافرت می رود. شايد مسافرتی طولانی.

راديو با صدايی بلند آهنگی قديمی را می
خواند و مرد جوان گاهی اوقات با آن زمزمه می کرد. نام او جان اسميت بود. بيست و
پنج بهار بيشتر از زندگی او نمی گذشت. تازه دانشگاه هنر را با نمرات عالی تمام
کرده بود
و اکنون برای گذراندن تعطيلات به خانه ی برادر بزرگترش می رفت. مدت ها قبل از خانه
ی پدری اش رفته و در اين مدت برادرش را بسيار کم ديده بود. آن هم فقط در دوران
تعطيلات. پدر و مادرشان سال ها پيش از دنيا رفته بودند و او تقريباً ياد گرفته بود،
هميشه روی پای خود بايستد.

کم کم هوا داشت تاريک می شد و جان بايد
پای خود را بيشتر روی پدال گاز فشار می داد. هيچ دلش نمی خواست در آن تاريکی در
بيابان برهوت تنها رانندگی کند. با اينکه ابتدای تابستان بود، هوا آن روز اندکی
سرد به نظر می رسيد. عقربه ی سرعت شمار از هفتاد و پنج مايل عبور می کرد. در همين
لحظه از جلوی يک پمپ بنزين گذشت. شايد اصلاً متوجه آن نشده بود. يک آبادی ديگر.
آرام آرام اتومبيل وارد مناطق آباد روستايی می شد. کمی جلوتر يک راه فرعی به سمت
راست می پيچيد. جان با سرعت زيادی پيچيد. صدای قهقهه اش در صدای ويراژ اتومبيل گم
شد. راديو ديگر آواز نمی خواند و مشغول گفتن اخبار بود.

_ ساعت هفت بعد از ظهر. اينک گوش می
کنيم به اخبار کوتاه: يک هواپيمای مسافربری ديروز در آفريقای جنوبی سقوط کرد...

نيم ساعت ديگر گذشت. اتومبيل وارد جاده ی فرعی باريک تری شد. جاده ديگر چندان هموار نبود.
کاملاً مشخص بود که زياد از آن استفاده نمی شود. اتومبيل با سرعت زيادی به پيش می
رفت و دست اندازها باعث تکان های شديدی در آن می شد اما جان چندان به آن اهميت نمی
داد. گويا در رؤيايی تمام نشدنی به سر می برد.

خورشيد کم کم رو به افول می رفت. در
انتهای جاده دور نمايی از يک عمارت ويلايی به چشم می خورد. يک ساختمان دو طبقه ی بزرگ.
قسمت پايين ساختمان سفيد رنگ و بالای آن آبی روشن بود. در سمت راست ساختمان يک
اصطبل بزرگ ديده می شد و در سمت چپ يک مرغداری کوچک. در پشت عمارت منظره ی وسيعی به رنگ طلايی بود. يک مزرعه ی بسيار
وسيع گندم. چند درخت کهنسال هم اين طرف و آن طرف مزرعه روييده بود.

خورشيد به آرامی در پشت درخت بزرگی مخفی
می شد و انوار سرخ رنگ آن اشباح زيادی به وجود می آورد. ديگر به انتهای جاده رسيده
بود. دستش را بر روی بوق اتومبيل گذاشت و چند بار آن را به صدا در آورد. در
ساختمان باز شد. دختر بچه ای نه ساله با اندامی ظريف بر آستانه ی در ظاهر گرديد. موهای
قهوه ای بلند او با چشمانش هم خوانی داشت. جان پايش را محکم بر روی پدال ترمز فشار
داد. در همان لحظه دختر بچه به سمت اتومبيل دويد و لحظاتی بعد در آغوش عمويش جای
گرفت.

_ عموجان.

_ عزيزم ديگه برای خودت خانمی شدی ها.

جان دختر بچه را که جوليا نام داشت،
بغل کرد و به سمت در ساختمان به راه افتاد. زن و شوهر ميانسالی از در خارج شدند.
جان رو به آن دو کرد و با خوشرويی گفت:

_ سلام بيل. حالت چطوره.

و بعد به شوخی اضافه کرد.

_ اميدوارم از ديدنم خيلی ناراحت نشده
باشی.

موهای کوتاه بيل نيز مانند برادرش بلوند و
چشمانش سبز رنگ بود. اما صورتی نسبتاً گوشتالو و قد کوتاه تری داشت. بيل جواب داد:

_ البته که نه برادر.

و بعد به آرامی اضافه کرد:

_ به خونه خوش اومدی.

دو برادر به گرمی يکديگر را در آغوش
فشردند. جان دست خود را به طرف زن برادرش دراز کرد. مو ها و چشم هايش او مثل دخترش
جوليا قهوه ای بود. قد متوسط و اندامی معمولی داشت. جان همانطور که با او دست می
داد، گفت:

_ سلام کِيت. تو اين مدت که من نبودم، برادرم
که زياد اذيتت نکرده؟

_ البته که نه، به خونه خوش اومدی جان.
بهتره بريم تو. مطمئنم که جان خيلی گرسنه ست.

همگی وارد خانه شدند. داخل خانه نيز
همرنگ بيرون آن بود. طبقه ی پايين سفيد رنگ و طبقه ی بالا آبی روشن. سالن بسيار
وسيعی در طبقه ی اول خود نمايی می کرد. وسعت طبقه ی بالا نصف طبقه اول بود و سقف
طبقه ی اول به بالای ساختمان می رسيد که در آن چلچراغ های بزرگی وجود داشت. پله هايی
سفيد رنگ از طبقه ی اول به يک تراس بزرگ در طبقه ی دوم می رسيد که در يک سمت آن اتاق
های خواب قرار داشت و نرده های چوبی سفيد رنگ در سوی ديگر. تراس بر روی طبقه ی اول
کاملاً مسلط بود. نمای سالن وسيع از آن بالا بسيار بهتر ديده می شد. آشپزخانه ی کوچکی
به همراه چند سالن و اتاق ديگر در اطراف سالن اصلی قرار داشتند. اما خانه ی اسميت
يک فرق اساسی با بقيه ی خانه ها داشت. بر روی ديوار ها انواع سلاح های قديمی از
جمله شمشير، نيزه، تبر و تير و کمان تفنگی به چشم می خورد. عجيب تر اينکه تيغه ی تمام
اين سلاح ها با آلياژهای نقره ساخته شده بود و با وجود قدمت همچنان تيز به نظر می
رسيد. جان با لبخند رو به برادرش کرد و گفت:

_ بگو ببينم بيل تا حالا به فکرت رسيده
راجع به اين چيز ها با دلال های عتيقه صحبت کنی؟ مطمئنم وضع همه ی ما رو دگرگون می
کنه.

ناگهان تغييری اساسی در چهره ی بيل ظاهر شد به گونه ای كه همه اعضای
خانواده متوجه اين تغيير شدند. بيل با لحنی بسيار جدی به جان پاسخ داد:

_ مطمئن باش برادر، اگر دليلی واقعاً
اساسی وجود نداشت، هرگز پدر و پدر بزرگمون ثروت هنگفت خود رو صرف تهيه و ساخت چنين
سلاح هايی نمی کردن. يه روز خودت اين موضوع رو خواهی فهميد.

سکوتی سنگين بر فضا حکم فرما شد. لحظاتی
دو برادر با خشم به يکديگر چشم دوختند تا اينکه کيت سکوت را شکست.

_ خُب ديگه، شما دو تا آقا نمی خواين
دست پخت يه کد بانو رو بچشين؟ بياييد.
جوليا عزيزم، نمی خوای در چيدن ميز به مادرت کمک کنی؟

ادامه دارد...

» داستان زيبای شاخه گل خشکيده